جراحی پلاستیک، رشتهای که امروزه با بازسازی بدن و تغییر ظاهر پیوند خورده، ریشههایی عمیق در تاریخ پزشکی
دارد. این علم از تلاشهای ابتدایی برای ترمیم جراحات در تمدنهای کهن تا فناوریهای پیشرفته قرن بیستویکم،
مسیری پر فراز و نشیب را طی کرده است. این مسیر نهتنها نشان دهنده پیشرفت تکنیکی، بلکه بازتابی از نیازهای
انسانی، فرهنگها و چالشهای اخلاقی است که این رشته را شکل دادهاند.
به گزارش ایسنا، خبرآنلاین نوشت: جراحی پلاستیک بیش از دو هزار سال پیش آغاز شد. در هند باستان، حدود ۶۰۰
سال پیش از میلاد، سوشروتا، پزشک برجسته، در متون خود (سوشروتا سامهیتا) تکنیکهایی برای بازسازی بینی و گوش
توصیف کرد. او از پوست پیشانی برای ترمیم بینیهایی استفاده میکرد که در مجازاتها یا درگیریها قطع شده
بودند؛ روشی که به «فلپ هندی» معروف شد و تا قرنها مورد استفاده قرار گرفت. این تکنیک شامل برش پوست،
چرخاندن آن به محل آسیبدیده و بخیهزدن بود، که نشاندهنده درک اولیه از پیوند بافت بود.
در مصر باستان نیز، شواهدی از ترمیم شکستگیهای صورت با مواد طبیعی مانند چوب و رزین وجود دارد. در روم،
جراحان در قرن اول میلادی، روشهایی برای بستن زخمها با پوست مجاور ثبت کردند. این اقدامات ابتدایی، اگرچه
فاقد ابزار مدرن و بیهوشی، پایههای جراحی ترمیمی را بنا نهادند و نشاندهنده تلاش بشر برای غلبه بر نقصهای
جسمانی بود.
در قرون وسطی، محدودیتهای مذهبی و فقدان دانش آناتومی، توسعه جراحی پلاستیک را کند کرد. کلیسا کالبدشکافی را ممنوع کرده بود و جراحی اغلب بهعنوان کاری پَست تلقی میشد. با این حال، در خاورمیانه، جراحانی مانند ابنسینا در کتاب «قانون» به روشهای ترمیمی اشاره کردنده بودند، اگرچه تمرکز اصلی بر درمان زخم بود تا بازسازی ظاهر. در رنسانس، با احیای علم و هنر، گاسپاره تالیاکوتزی، جراح ایتالیایی، در قرن شانزدهم گامهای مهمی برداشت و تکنیکی برای بازسازی بینی با پوست بازو ابداع کرد که به «فلپ ایتالیایی» شهرت یافت و از ابزارهای سادهای مانند چاقو و نخ در آن استفاده میشد. این روش برای بیمارانی که به دلیل سیفلیس یا دوئل بینی خود را از دست داده بودند، طراحی شده بود.
.jpg)
جراحی پلاستیک: پیوند از بازو به بینی، قرن ۱۶ منبع عکس: wellcomecollection با این حال، نبود بیهوشی و ضدعفونی، بیماران را در معرض درد شدید و عفونت قرار میداد و بسیاری از عملها با شکست مواجه میشدند. تلاشهای او، هرچند ناقص، توجه اروپا را به پتانسیل جراحی ترمیمی جلب کرد.
تحول اصلی زمانی رخ داد که آلوا جی. فیشر (Alva J. Fisher)، مهندس آمریکایی، در سال ۱۹۰۸ اولین ماشین لباسشویی برقی را با نام «Thor» طراحی کرد. این دستگاه از موتور الکتریکی برای چرخش مخزن شستوشو استفاده میکرد و نقطه عطفی در اتوماسیون شستوشوی لباسها بود.
گیلیز با همکاری دندانپزشکان و هنرمندان، پروتزهایی برای پوشاندن نقصها ساخت و بیش از ۵ هزار سرباز را درمان کرد. او همچنین واحد تخصصی جراحی پلاستیک را تأسیس کرد که بعدها الگویی برای بیمارستانهای دیگر شد. در فرانسه، هیپولیت مورستین نیز با روشهای مشابه، صورتهای تخریبشده را بازسازی کرد و تکنیکهای خود را در کتابی مستند نمود. این تلاشها، که با بیهوشی اولیه (اتر) و ضدعفونی ابتدایی (کاربولیک اسید) انجام شد، جراحی پلاستیک را از یک هنر پراکنده به رشتهای علمی و سازمانیافته تبدیل کرد و استانداردهایی برای آموزش جراحان ایجاد کرد.